Zbrodnia jako motyw literacki. [1 – część 2]

Druga część propozycji zawiera przykładową interpretację ,,Lochów Watykanu" André Gaide'a. 

Literatura podmiotu: części 1 – 4

1. Byron George, Giaur,

2. Gide André, Lochy Watykanu,

3. Mickiewicz Adam, Pan Tadeusz,

4. Süskind Patrick, Pachnidło.

2.  André Gide – Lochy Watykanu

Po przeczytaniu utworu Lochy Watykanu André Gide’a rodzi się pytanie, czy istnieje zbrodnia doskonała? 

Gdy akcja powieści przenosi się z Rzymu do Paryża, poznajemy jej głównego bohatera – Lafcadia Wluiki.

Urodzony w Bukareszcie młodzieniec ma dziewiętnaście lat i nigdy nie poznał swojego ojca. W dzieciństwie opiekowali się nim zamożni przyjaciele matki, którzy nie przywiązywali wagi do wychowania chłopca.

Lafcadio miota się pomiędzy ich sprzecznymi wpływami, ponieważ każdy z „wujków” narzuca mu swoje upodobania. Z powodu śmierci matki przerywa naukę w elitarnej szkole i od tego momentu musi samodzielnie zadbać o siebie.

Wluiki dopiero teraz rozpoczyna pracę nad sobą, ponieważ tak naprawdę nie ma ani ukształtowanej osobowości, ani wpojonego trwałego systemu wartości wskutek beztroskiego dzieciństwa.

Metody wychowawcze, jakie Lafcadio stosuje wobec siebie, polegają na zadawaniu sobie fizycznego bólu poprzez nakłucia rozgrzanym ostrzem. Im surowsza była ocena własnych błędów, tym samym rosła ilość ukłuć traktowanych jako kara za przejaw uczuć. Narzucony sobie rygorystyczny kodeks zachowań bezwzględnie piętnował okazywanie emocji.

Inną konsekwencją beztroskiego dzieciństwa Wluiki może być pragnienie doznawania niekończących się, nowych wrażeń. Lafcadio często rozmyśla nad popełnieniem morderstwa i zastanawia się, czy takie wydarzenie dostarczyłoby mu jakichkolwiek przeżyć.

Wyobraża sobie ponadto, że dokonane przez niego przestępstwo mogłoby pozostać bezkarne. Wluiki przeprowadza więc swoisty eksperyment. Wiedziony impulsem i pragnieniem zapewnienia sobie mocnych wrażeń, wyrzuca Amadeusza z pociągu.

Dokonuje tego morderstwa, nie mając absolutnie żadnych powodów; myśli, że nie było  świadków zdarzenia i jest przekonany o swojej bezkarności. To błędne przeświadczenie, ponieważ obserwatorem morderstwa okazuje się szkolny kolega, Protos.

Lafcadio nie potrafi podać przyczyny zbrodni i po zabiciu Amadeusza odczuwa niedosyt wrażeń. Po aresztowaniu domniemanego sprawcy morderstwa zachodzi obawa, że Wluiki nie poniesie konsekwencji swojego czynu.

Postawione na początku pytanie – Czy istnieje zbrodnia doskonała? – pozostaje pytaniem retorycznym, a zakończenie powieści sugeruje, że prawdopodobnie Lafcadio uniknie wymierzenia kary.

 cdn