Fantastyka jako sposób mówienia o rzeczywistości. [1 – część 2]

Zapoznaj się z interpretacją ballady ,,Rybka" Adama Mickiewicza. To oczywiście jest propozycja, której treść możesz dowolnie uzupełniać, poprawiać, redagować według własnego uznania.

 

Literatura podmiotu: części 1 – 4

1. Lem Stanisław, Solaris,
2. Mickiewicz Adam, Rybka,
3. Mickiewicz Adam, Dziady – cz. II,
4. Szekspir William, Makbet.

 2.  Adam Mickiewicz - Rybka

Bohaterka ballady Rybka Adama Mickiewicza to uboga, wiejska dziewczyna powierzająca świteziankom swoją tragedię. 

Pan, którego szczerze kochała, obiecał, że się z nią ożeni, lecz okazało się, iż nie dotrzymał słowa i myślał o poślubieniu księżnej.  

Oszukana, nieszczęśliwa, zraniona, odrzucona z powodu przepaści klasowej przez niewiernego kochanka Krysia postanawia żyć w izolacji. 

Zmienia swoją egzystencję z realnej na fantastyczną i opuszczając świat ludzi, przenosi się do świata natury, będąc raz rybką, niekiedy syreną.

Mężczyzna, który wybrał kobietę ze swojej sfery, wyrządził krzywdę nie tylko Krysi, lecz także poczętemu dziecku. Uboga dziewczyna odebrała sobie życie, skacząc do rzeki z rozpaczy nad swoją hańbą.

Zdradzona Krysia przestrzega obłudnika, żeby nie pojawiał się nad wodą, ponieważ widok szczęśliwej, młodej pary byłby szyderstwem wobec jej cierpienia. Wychowaniem porzuconego dziecka zajął się wierny sługa, który przynosił je nad wodę.  

Wyłaniała się wówczas z niej rybka-syrena, karmiła maleństwo, tuliła je, pieściła, koiła jego płacz. 

Pewnego razu sługa nie przyszedł z dzieckiem o zwykłej porze. 

Zrezygnował ze swojego zamiaru, widząc nieświadomego wcześniejszych przestróg rybki pana, wybierającego się wraz z żoną na spacer w kierunku rzeczki.

Postanowił przeczekać ten czas w ukryciu, ale kiedy przechadzka trwała całą dobę, zdecydował się sprawdzić, dlaczego młodzi małżonkowie nie powracali do domu. Poraził go dziwny obrazek, ponieważ rzeczka zniknęła, a po osobach pozostały tylko porozrzucane ubrania. 

Za niedotrzymanie obietnicy niewiernego pana spotkała kara – oboje z żoną zostali zamienieni w głaz, wyglądający jak dwa ludzkie ciała. Stary sługa domyślił się, że serce Krysi nie zniosło dodatkowej zniewagi. Ostrzegała przecież, żeby nie wystawiać jej cierpienia na jeszcze cięższą próbę, a wierny sługa, zabrawszy dziecko ze sobą, wracał do domu, modlił się i „śmiał dzikim uśmiechem”. 

Przyczyną metamorfozy pana i jego żony była zemsta. Zgodnie z ludowymi wierzeniami, że nie ma winy bez kary nierzeczywista postać wymierza sprawiedliwość.

Fantastyka w Rybce Adama Mickiewicza mówi o romantycznej rzeczywistości jako o świecie, w którym nieprzestrzeganie zasad moralnych będzie surowo napiętnowane, choćby kara miała pochodzić od pozaziemskiej, irracjonalnej istoty.

cdn