Metamorfoza bohatera i jej sens w literaturze. [2]

Potop – Henryka Sienkiewicza

Literatura podmiotu: części 1 – 4

1. Dostojewski Fiodor, Zbrodnia i kara,

2. Kafka Franz, Przemiana, [w:] Tenże, Wyrok,

3. Mickiewicz Adam, Pan Tadeusz,

4. Sienkiewicz Henryk, Potop.

2.  Henryk Sienkiewicz – Potop

Żywiołem Andrzeja Kmicica – jednego z głównych bohaterów Potopu  Henryka Sienkiewicza – są hulanki, rubaszne zabawy, swawole, burdy i dokonywane pod wpływem alkoholu wybryki.

Do najbardziej spektakularnego i pijackiego wyczynu należy zaliczyć strzelanie do portretów przodków Aleksandry Billewiczówny. 

Prawdopodobnie sam Kmicic nie wpadłby na taki pomysł, ale towarzyszący mu kompani nie stronili ani od bójek, ani od trunków, ani od dziewek, ani od szalonych rozrywek, a pan Andrzej ochoczo uczestniczył w tych awanturach i świetnie się bawił.

Przystojny, wybuchowy, skłonny do konfliktów, zapalczywy, podziwiany przez kobiety, porywczy, pewny siebie z trudem znosi wstyd oraz upokorzenie, gdy podczas pojedynku z Michałem Wołodyjowskim okazało się, że wcale nie jest takim wytrawnym szermierzem, za jakiego siebie uważał.

Otrzymał nie tylko gorzką lekcję pokory, lecz także miał szansę obserwowania pokazu umiejętności mistrza, który na szczęście go nie zabił.

Kmicic w napadzie szału potrafił dokonać okrutnej i krwawej zemsty (spalenie wioski) za wymordowanie jego wiernych, posłusznych i oddanych kompanów . Chociaż większość z nich to były wyrzutki społeczeństwa, „typy spod ciemnej gwiazdy” i przestępcy, uważał ich za swoich najlepszych przyjaciół i szczerze rozpaczał po ich śmierci.

W młodości popełnił wiele błędów, ale nie można posądzać go o brak patriotyzmu. Do niego (podobnie jak do Jacka Soplicy) również przylgnęło miano zdrajcy.

Dlaczego?

Zbytnio zaufał Radziwiłłom, wierzył, że razem z nimi będzie walczył w obronie kraju i nawet wtedy, gdy okazali się zdrajcami, związany przysięgą, musiał trwać przy magnatach.

Mimo braku wyrobionej świadomości politycznej nie złamał danego słowa, więc był honorowym człowiekiem, ale odrzucony przez wszystkich znakomitych rycerzy przeżywał straszne rozdarcie wewnętrzne.

Kmicic stracił ponadto względy Oleńki, która ciągle go kochała, wybaczyła mu wszelkie pijackie awantury, ale nigdy nie wyszłaby za mąż za zdrajcę ojczyzny. 

Pan Andrzej zaczyna nowe życie jako Babinicz i wraz z przybraniem innego nazwiska staje się zupełnie odmienionym człowiekiem. 

Całą swoją energię i animusz poświęca ratowaniu ojczyzny i naraża dla niej w brawurowych czynach własne życie. Ten stateczny i zrównoważony żołnierz wykazał się sprytem oraz przebiegłością i dzięki temu bezpiecznie przeprowadził króla Jana Kazimierza do kraju.

Przydomek „Hektora częstochowskiego” zyskał wówczas, gdy wysadził szwedzką kolubrynę i uratował w ten sposób klasztor. Babinicz igra ze śmiercią, często podejmuje się dokonania rzeczy przekraczających ludzkie możliwości i chociaż kilka razy mógł umrzeć wskutek doznanych ran, udało mu się powrócić do zdrowia.

Jakąż trzeba mieć siłę charakteru i odporność na ból, żeby znieść przypalanie ciała. Andrzej Kmicic przeżył metamorfozę, ponieważ kochał Oleńkę i chciał być godny jej miłości oraz szacunku. 

Swoimi heroicznymi czynami zmazał skazę na honorze, odzyskał dobre imię i usłyszał od szlachetnej panny Aleksandry najpiękniejsze wyznanie miłości.

cdn