Motyw marności i śmierci w literaturze polskiej i obcej. [1 – część 1]

„Marność nad marnościami i wszystko marność”, czyli o tym, jak motyw vanitas jest interpretowany w literaturze.

 Literatura podmiotu: części 1 – 4 
1. Camus Albert, Dżuma,
2. Dąbrowska Maria, Noce i dnie, t. 1,
3. Mann Tomasz, Buddenbrookowie,
4. Naborowski Daniel, Krótkość żywota, Marność.

1.  Daniel Naborowski

1.1.  Marność

Już w tytule utworu Marność  Daniela Naborowskiego dostrzegamy bezpośrednie nawiązanie do pochodzącej ze Starego Testamentu Księgi Koheleta. 

Powszechnie znane powiedzenie „marność nad marnościami i wszystko marność” odnosi się do pesymistycznego przekonania, że śmierć przekreśla ludzkie plany.

Według Daniela Naborowskiego człowiek nie powinien przywiązywać się do nietrwałych, ulotnych rzeczy, które zwyczajnie przeminą. Podmiot liryczny uważa ponadto, że ludzie nie mają powodów do lęku przed śmiercią, jeżeli przestrzegają boskich przykazań.

Mogą cieszyć się urokami życia, ale powinni przede wszystkim pamiętać o Bogu i swój pobyt na ziemi spędzić pobożnie, godnie i uczciwie.

1.2.  Krótkość żywota

Wiersz  Krótkość żywota  Daniela Naborowskiego został poświęcony wyrażeniu refleksji podmiotu lirycznego dotyczących upływu czasu. Osoba mówiąca, którą można utożsamiać z autorem, jest przekonana, że okres od narodzin człowieka do śmierci trwa bardzo krótko i szybko przemija.

To ulotne mgnienie nazywane życiem człowieka tak niewiele znaczy w kosmosie, z czego w ogóle nie zdajemy sobie sprawy. Proces przemijania przebiega w zatrważająco szybkim tempie, a życie człowieka jest kruche i postrzegane we wszechświecie jako znikoma jego cząstka.

cdn