Geneza i konsekwencje zbrodni. [2 – część 4]

Makbet  Williama Szekspira 

Literatura podmiotu: części 1 – 4

1. Eco Umberto, Imię róży,
2. Dostojewski Fiodor, Zbrodnia i kara,
3. Nałkowska Zofia, Granica,
4. Szekspir William, Makbet.

4.  William Szekspir – Makbet

Tytułowy bohater tragedii Szekspira – Makbet – niejednokrotnie udowodnił, że jest walecznym rycerzem, mężnym wodzem szkockiej armii i szanującym swojego władcę poddanym. 

Tan hrabstwa Glamis i właściciel zamku Iverness to pobożny, szlachetny, przywiązujący wielką wagę do etosu rycerza wojownik, całym sercem oddany królowi  i ojczyźnie.

Makbet jest uczciwym, szczerym, prawym i wzorowym rycerzem do momentu spotkania z  wiedźmami. Czarownice w tajemniczy, niejednoznaczny sposób przepowiadają bohaterowi przyszłość, witając go mianem tana Glamis, tana Kawdoru i przyszłego króla.

W sceptycznie nastawionym do wróżby Makbecie rodzą się wątpliwości, gdy król zapowiada swoje przybycie do jego zamku na nocleg. Władca obdarzył bohatera tytułem tana Kawdoru w dowód uznania jego wojennych zasług. 

To sprawia, że kiełkuje w nim myśl o zdobyciu ostatniego z przepowiedzianych tytułów. Zastanawia się więc, w jaki sposób mogłoby się to spełnić, skoro prawowity król żyje.

Przemykająca przez głowę myśl o zbrodni przeraziła go i wzbudziła szereg wątpliwości. Makbet pomny swojego statusu sławnego rycerza  skazuje siebie na straszliwą walkę wewnętrzną.

W ogóle nie potrafi wyobrazić sobie popełnienia morderstwa, ale okoliczności sprzyjają temu, a żona przekonuje, zachęca, podsyca żądzę władzy. Słabość charakteru Makbeta zadecydowała o tym, że mimo wewnętrznych rozterek  i moralnych dylematów zamordował Dunkana i został królem Szkocji.

Zwyciężyły więc najgorsze instynkty – pycha, pragnienie władzy, wielkości i sławy. Przerażony swoim czynem Makbet jest głęboko przekonany, że po wkroczeniu na drogę zła nie ma odwrotu.

Ten, kto raz popełni zbrodnię, nadal będzie zabijał. Niestety miał rację i stawał się coraz bardziej bezwzględny i okrutny. Zlecił zamordowanie Banka oraz rodziny Makdufa, bo musiał być konsekwentny w swoich działaniach.

Po pierwsze bał się zdemaskowania, a po drugie nie chciał dopuścić do tego, żeby potomkowie Banka rządzili Szkocją. Makbet czuje się po prostu bezkarny, w czym jeszcze mocniej utwierdzają go wiedźmy podczas drugiego spotkania. Nie wierzy, żeby było prawdopodobne ruszenie birnamskiego lasu  i istnienie człowieka niezrodzonego z kobiety.

Makbet zginął w pojedynku z Makdufem, a jego losy podkreślają destruktywną potęgę zła, które może zniszczyć człowieka i ma druzgocący wpływ na jego psychikę.

W dramacie Szekspira współistnieją dwa równorzędne światy: realny i fantastyczny. Ten drugi odgrywa w nim niebagatelną rolę, ponieważ wydobywa z podświadomości człowieka ukryte namiętności i pokazuje jego skomplikowaną naturę.

Następny wpis: Postacie historyczne jako bohaterowie literatury. [1]