,,Dzika kaczka" Henryka Ibsena
Literatura
podmiotu: części 1 – 5
1.
Czechow Antoni, Wujaszek Wania,
2.
Głowacki Janusz, Antygona w Nowym Jorku,
3.
Ibsen Henryk, Dzika kaczka,
4.
Sofokles, Król Edyp,
5. Szekspir
William, Makbet.
3. Henryk Ibsen – Dzika kaczka
Na
temat ludzkiej kondycji wypowiada się norweski dramaturg Henryk Ibsen.
Jego
poglądy odzwierciedlają związane z końcem XIX wieku niepokoje i jednocześnie
ukazują tragizm człowieka swoich czasów, który w modernistycznym ujęciu
sprowadza się do głębokiego odczuwania egzystencjalnej pustki.
Henryk
Ibsen – zafascynowany problemami moralnymi – w mistrzowski sposób buduje
konflikt pomiędzy szlachetnymi jednostkami a światem obłudy, zakłamania i
wyrachowania. W
pełnej dramatycznego napięcia Dzikiej
kaczce czytelnik niemalże od pierwszych wypowiadanych
przez bohaterów kwestii obawia się, że dojdzie do jakiegoś nieszczęścia.
Główne
postacie występujące w utworze to Hjalmar Ekdal, jego żona Gina oraz ich
czternastoletnia córka Jadwinia – niezwykle wrażliwa i skłonna do marzycielstwa
dziewczynka.
Inteligentne,
rozmiłowane w czytaniu książek dziecko dużo czasu poświęcało na opiekowanie się
dziką, postrzeloną przez starego Werle (z powodu słabnącego wzroku) kaczką.
Jadwinia – razem z ulubionym ptakiem – wiele godzin spędzała na strychu, bardzo
kochała rodziców i z obojgiem łączyła ją silna, emocjonalna więź.
Jej
matka, zanim wyszła za Hjalmara, Gina Hansen, była nie tylko gospodynią, lecz
także kochanką starego Werlego, czego nie wyznała mężowi. Jak się później
przekonamy, słusznie obawiała się, że ujawnienie prawdy mogłoby przyczynić się
do tragedii.
Gina
– jako żona i matka – była troskliwa, czuła, zaradna, pracowita i zapobiegliwa.
Z godną podziwu wyrozumiałością i tolerancją znosiła postępowanie
niespełnionego artystycznie męża, miernego fotografa, który miał narcystyczną
osobowość. To Gina prowadziła jego atelier, zajmowała się domem, była dobrą i
kochającą matką, a poza tym życzliwie i szczerze dbała o swojego teścia.
Wyczuwana,
nieunikniona katastrofa za chwilę stanie się faktem, bo oto Gregers –
przyjaciel Hjalmara – wyjawia mu prawdę dotyczącą przeszłości żony. Tragizm tej
sytuacji polega na tym, że Werle uczynił to w najlepszej wierze w celu
zaprowadzenia porządku w życiu Ekdalów, ale tak naprawdę przyczynił się do
rodzinnego dramatu.
Gdyby
Hjalmar Ekdal był spełnionym artystą, silnym, ambitnym mężczyzną z
temperamentem, prawdopodobnie przyjąłby z godnością informację o romansie Giny
sprzed lat.
Niestety!
Jego
reakcja dotknęła zarówno żonę, jak i córkę, ponieważ obie odtrącił i odrzucił
ich miłość.
Mąż
Giny miał wydumane, wysokie mniemanie o sobie, pragnął dokonać jakiegoś
wynalazku, żył iluzją, stronił od obowiązków, okłamywał siebie oraz innych,
ponieważ był słaby, bierny, bezwolny, pozbawiony ambicji i podejmował próby
działania wyłącznie w słowach i w myślach.
Nieszczęśliwa
Jadwinia, chcąc odzyskać miłość i zainteresowanie ojca, postanowiła poświęcić
swoją ulubioną kaczkę, ale popełniła samobójstwo, strzelając ostatecznie do
siebie.
Sytuacja
tragiczna człowieka w dramacie Henryka Ibsena ma wieloaspektowy wymiar.
Przekonany o swojej wyjątkowości bohater niszczy rodzinę i staje się sprawcą
śmierci Jadwini.
W
tym wnikliwym, psychologicznym dramacie z elementami symbolizmu tragizm polega
na wypieraniu ze świadomości poczucia własnej mierności oraz na bezpodstawnym,
bezwartościowym buncie przeciwko nieudanej egzystencji.
Tytułowa
dzika kaczka symbolizuje tragedię każdej z występujących w utworze osób i
pozwala odnieść wrażenie, że podcięto jej skrzydła. Krucha nić ludzkiego
losu po prostu pękła pod wpływem gwałtownych doznań i wielkiego napięcia. Życie
bohaterów jest tragicznie wplecione w absurd istnienia i sprowadza się do
przeżywania osobistych dramatów.
cdn
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz