,,Wujaszek Wania" Antoniego Czechowa
Literatura
podmiotu: części 1 – 5
1.
Czechow Antoni, Wujaszek Wania,
2.
Głowacki Janusz, Antygona w Nowym Jorku,
3.
Ibsen Henryk, Dzika kaczka,
4.
Sofokles, Król Edyp,
5. Szekspir William, Makbet.
Wujaszek Wania Antoniego Czechowa to psychologiczne studium
współczesnych ludzi, którzy doskonale rozumieją pojęcia dobro i zło, ale
oduczyli się rozpoznawania tych wartości, ponieważ ulegli złudzeniom i
egzystencjalnemu zmęczeniu.
Ogarnięci nudą spędzają
czas w wiejskiej posiadłości Sieriebriakowa, gdzie rozgrywa się akcja utworu, w
którym znalazła odbicie tragedia pozbawionego celu w życiu pokolenia.
Pokolenia przeżywającego
nie tylko gorycz codziennej wegetacji, lecz także udrękę z powodu braku
jakichkolwiek perspektyw na wyrwanie się z odrętwienia. Tytułowy wujaszek Wania –
Iwan Pietrowicz Wojnicki – ma 47 lat i buntuje się przeciwko panującej w
majątku Sieriebriakowa martwocie, która wessała go niczym grzęzawisko.
Jest postacią szczególnie
tragiczną, ponieważ przytłoczony banałem, pospolitością oraz monotonią bohater
opada z sił i przeraża go świadomość bezsensu własnego istnienia. Marazm i
przygnębienie sprawiają, że pozbawiony motywacji działania człowiek zostaje
skazany na nieszczęście i tęsknotę za niemożliwym do osiągnięcia bliżej
nieokreślonym wyobrażeniem czegoś wyjątkowego.
Tragizm sytuacji Iwana
Pietrowicza polega na tym, że Wojnicki pragnie śmierci, liczy godziny
powtarzających się dni, ale równocześnie łudzi się, że być może los ulituje się
nad nim i wyrwie go z prowincjonalnej nudy.
Bohaterowie utworu to
ludzie przegrani, schwytani w sidła codzienności, spragnieni wielkich doznań i
cierpiący z powodu braku miłości. Córka Sieriebriakowa z pierwszego małżeństwa
– Sonia jest od sześciu lat zakochana w miejscowym lekarzu, który w ogóle nie
zwraca na nią uwagi i stąd bierze się jej pesymistyczne przekonanie o
beznadziejnej, wypełnionej codziennymi obowiązkami egzystencji.
Wania jest zakochany w
Helenie, która również kocha się w doktorze.
Tragizm występujących w
dramacie postaci sprowadza się do biernego poddawania się sytuacji, do braku
podjęcia próby sterowania swoim życiem z powodu paraliżującego ich strachu.
Bohaterowie skazują więc siebie na powolne oczekiwanie starości i śmierci z
jednej strony, z drugiej natomiast na rozpaczliwą wegetację w niezmieniających
się warunkach.
cdn
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz