Tradycja szlachecka w polskiej literaturze. Przedstaw i scharakteryzuj stosunek pisarzy do szlacheckiej przeszłości na przykładzie wybranych utworów. [2]

Pan Tadeusz   Adama Mickiewicza

Literatura podmiotu: części 1 – 4

1. Gombrowicz Witold, Ferdydurke,

2. Mickiewicz Adam, Pan Tadeusz,

3. Niemcewicz Julian Ursyn, Powrót posła,

4. Słowacki Juliusz, Grób Agamemnona.

2.  Adam Mickiewicz – Pan Tadeusz

W   Panu Tadeuszu   Adama Mickiewicza wystarczy wybrać się do Soplicowa, żeby nawdychać się polszczyzny.

Tutaj – w domu Sędziego – z pietyzmem kultywuje się szlacheckie tradycje oraz obyczaje.

Siedziba stryja Tadeusza to nie jest zwyczajny dom, lecz szlachecki dworek, w którym stary zegar wygrywał  Mazurka Dąbrowskiego, na ścianach wisiały portrety czczonych i podziwianych narodowych bohaterów, a spadkobiercą imienia Kościuszki był Tadeusz Soplica.

We dworze, w owym „centrum polszczyzny”, życie toczy się zgodnie z przekazywanymi z pokolenia na pokolenie obyczajami, a o staropolskiej gościnności przypomina ciągle otwarta brama.

Ludzi łączą silne więzi rodzinne i emocjonalne, a rytm funkcjonowania w soplicowskim dworze wyznaczają z jednej strony rozrywki, z drugiej konieczność wykonywania w gospodarstwie określonych prac.

Tutaj wszystko odbywa się według ustalonego porządku i przestrzega się uświęconego tradycją rytuału. 

Polowania, uczty, spacery, grzybobranie to pielęgnowane w Soplicowie szlacheckie tradycje, nad którym nawet niebo jest piękniejsze, bo polskie.

Mieszkańcy dworu żyją dostatnio, bez pośpiechu, jakby czas się u nich zatrzymał, przestrzegając szlacheckiej etykiety służącej utrzymaniu ładu. Szczęśliwi, spokojni ludzie funkcjonują według wyznaczanego przez przyrodę rytmu. Ten „ogród Pana Boga” stanowi w  Panu Tadeuszu  arkadyjską wizję „świętego i czystego”, wyidealizowanego kraju, zapamiętanego jako umiłowany „kraj dzieciństwa”. 

Jednak nawet twórca tego sielskiego obrazu ma świadomość, że ta baśniowa kraina odchodzi w przeszłość, ale niekoniecznie w zapomnienie.

 cdn